Miało być pięknie. Miało być cudownie. I tradycyjnie – wyszło jak zawsze. Mowa oczywiście o dokonaniach naszej kadry na Eurobaskecie.
Temat reprezentacji jest u nas na uboczu. Tak jak nie lubimy dzikich kart, tak samo nie uznajemy innej metody oszukiwania – sztucznej naturalizacji. O ile w przypadku takiego “Józka” miało to jakieś uzasadnienie – facet zapuścił w Polsce korzenie i nauczył się języka – o tyle kolejne próby to była zwykła droga na skróty, by pozyskać zawodnika lepszego niż się umie samemu wychować. Szerzenie tego procederu znacznie ostudziło parę lat temu nasz zapał do biało-czerwonych, nie mniej – od kadry uciec się nie da. Gorzej – jest nam wszystkim potrzebna jak rybie woda.
Kilkanaście lat temu można było oglądać jak wzorcowo, na bazie reprezentacji, siatkówka ze sportu niszowego zdobyła popularność, która wypełnia dziś największe hale w Polsce na meczach kadry, a lidze dała w szczytowym momencie popularność na poziomie dwóch (!!) transmisji, jednej po drugiej, w otwartym kanale tv. W tym samym czasie koszykówka popisowo leciała na łeb na szyję, czego apogeum były upadające kluby. I ogólnopolskie wzruszenie ramion.
Eurobasket w Polsce spartolono i z szansy na poprawę sytuacji zostało jedno wielkie nic. Teraz mamy Eurobasket w Słowenii, gdzie pojechał ponoć super mocny skład, zdolny powalczyć nawet o złoty medal. Rywale osłabieni, a my niemal w pełnym składzie z Kelatim, Ignerskim, Lampe i mistrzem kreowania wizerunku poza parkietem – Gortatem. Kontrakt koszykówki na lata ze stacją podchodzącą na poważnie do tematu miał być wisienką na torcie w drodze powrotu na szczyt.
Za nami dwa spotkania z rzekomo najsłabszymi rywalami. Oba w plecy, co praktycznie przekreśla szanse na awans z grupy. I zamiast szczytu, wybuchu “koszomanii”, czeka nas kolejny sezon, gdzie bardziej niż na przypływ nowych kibiców, trzeba się będzie martwić, żeby starzy gdzieś nie zaginęli. I nawet jeśli Gortat to dla nas pajac, “naturalizacja” to chory wymysł, to można tak naprawdę powiedzieć tylko jedno słowo.
Szkoda.
Do ligi pozostał niecały miesiąc. To mało, a jeśli porównać z pięcioletnim okresem spędzonym w niebycie (żeby nie powiedzieć odbycie) to tyle co nic. Z tej okazji mała wskazówka dla wszystkich tych, którzy niespecjalnie kontaktują, co się w tym okresie działo w Śląsku.