Wszyscy kibice Prokomu Trefla

Odwiedziłem Świecie przy okazji meczu miejscowego Polpaku z Prokomem Trefl w trzecim spotkaniu półfinałowym tych drużyn. Skorzystałem też tego dnia z okazji, by obejrzeć wcześniejszy mecz numer dwa oraz wiktorię świecian nad Anwilem w spotkaniu decydującym o awansie do półfinału.

Ze strony sportowej drobny szok – Garner (o nim zresztą wkrótce drobna notka) wyrasta na największego lisa przechwytów tej ligi, a sam Polpak – na najlepiej broniącą na całym parkiecie drużynę w PLK. To właśnie głównie dzięki obronie na całym “kartonowi” ograli Prokom – mieli z tego masę przechwytów, wymusili wiele błędów rywala, a “trójki” to była już tylko wisienka na torcie; to dzięki tej obronie Polpak – w oglądanym przeze mnie meczu – ze stanu 2:16 w pierwszej kwarcie, zdołał wyjść na remis przed końcem pierwszej odsłony. Jeśli przyjdzie Śląskowi zmierzyć się z drużyną z kujawsko-pomorskiego to mam spore obawy – wrocławianie strasznie się gubią, gdy rywal stosuje taką obronę, a dzisiaj, nie mając w drużynie rozgrywających, może się wręcz skończyć pogromem.

wszyscy kibice Prokomu Trefla Tyle tytułem wstępu, czas na właściwy wpis. Od jakiegoś czasu znajomi nabijają się podśpiewując tytułową przyśpiewkę – nie miałem okazji jej wcześniej usłyszeć, więc nie do końca mogłem uwierzyć, że można coś tak debilnego wymyślić i śpiewać. A jednak. Prokomiacy nie dość, że to śpiewają, to jeszcze niezwykle często. To już popcornowe hasło “let’s go Prokom” brzmi poważniej. Ogólnie to “oficjalni chuligani – Prokom Trefl” wyrastają na najśmieszniejszych kibiców w Polsce – są grupą, która stara się wzorować na pomysłach rodem z NBA (na każdym meczu obowiązkowe transparenty na kawałku brystolu z “zabawnymi” hasłami, okrzyki “lets’ go” i “defense”), a ich dodatkowe, autorskie pomysły, tylko dodają całej farsie komicznego uroku. Efekt uzupełnia legendarny już, specyficzny zapach unoszący się w hali – zapach popcornu, ze wszechobecnych stoisk serwujących prażoną kukurydzę.

Zabawnym jest też, że kibice z Sopotu niesamowicie się cieszą z… odpadnięcia Anwilu. O ile jeszcze gratulacje dla Polpaku świeżo po awansie (i radość, że nielubiany rywal oberwał) są naturalne, to już ciągłe jaranie się przez kolejne spotkania, wspólne śpiewanie ze świeckimi kibicami jakim klubem (nie) jest Anwil, wydaje się być co najmniej chore.

Świecki Polpak to wydawałoby się drużyna powstała na podobnej do Prokomu zasadzie – bogata firma (choć to oczywiście zupełnie inny kaliber niż Prokom Software) wykupuje klubik z niższej ligi, zmienia nazwę na firmową i w kilka sezonów doprowadza do czołówki PLK.

Od strony kibicowskiej to już jednak zupełnie inna liga. W Świeciu mają ambicje na stworzenie grupy ultrasowej, działającej na zasadach takich jak ostrowska, włocławska, czy nasza. Grupy, dla której priorytetem jest oprawa, doping, atmosfera święta meczu.

Jak na klubik ze stosunkowo małego miasta, o krótkiej historii, udaje im się to całkiem nieźle, ale i tutaj nie brakuje rzeczy, których nie potrafię zrozumieć. Swego czasu próbowali, jak wiele już klubów w Polsce, stosować drobne piro z wykorzystaniem tzw świeczek tortowych. Wszystko fajnie pięknie, tylko konia z rzędem temu, kto wytłumaczy mi sens odpalania tego przy pełnym oświetleniu hali. Ani to wygląda, ani efektu. Sztuka dla sztuki? (btw – ma ktoś wtyki wysoko postawione we wrocławskiej straży pożarnej?)

labado Polpaku
O ile odpalanie świeczek przy świetle można potraktować w kategorii wpadki, to już zupełnie nie wiem jak nazwać tańczenie “labado” plecami do parkietu. Labado fajny taniec (jedyny, który umiem tańczyć ;)). Wesoły, spontaniczny, podoba się zwykłym widzom, przychodzącym do hal głównie dla koszykówki. Poklaskają przy tym, czasem nagrodzą tańczących brawami. Ale dlaczego tańczyć go plecami do parkietu?!

Z odwracaniem po raz pierwszy spotkałem się bodaj dwa sezonu temu, kiedy we Wrocławiu zagościła spora grupa z Włocławka. Anwil dostał wtedy spore baty, a w pewnym momencie H1 urzędując na sektorze H (sic!) odwróciło się plecami do parkietu. Zrozumiałem to wtedy jako swoistą manifestację, sprzeciw wobec tego, co prezentowali zawodnicy ich klubu.

Dziś w zasadzie też tylko w tej formie rozumiem odwracanie się. Gdzie tu więc miejsce dla wesołego tańca? Browar temu, kto mi to logicznie wytłumaczy.

Pajace! Pajace! Pajace!

Za nami dwie wizyty w Zgorzelcu – zakończone przegraną 56:67 i wygraną 78:72, więc mamy 1:1, przynajmniej chwilową przewagę parkietu i rozbudzone nadzieje na awans do finału.

Ale nie o tym miałem.

Dzisiaj chciałem o sędziach i kibicach. Zarówno zachowanie na halach, forach wszelakich, jak i opinie znajomych, którzy o sędziowaniu (a przede wszystkim przepisach) pojęcie mają, utwierdza mnie w przekonaniu, że tytułowe “Pajace!” należałoby pokrzyczeć – ale wspomnianym kibicom.

We Wrocławiu mamy takie dziwne nastawienie, że poza gwizdaniem przy decyzjach, które się nam nie podobają (takie prawo, a wręcz obowiązek kibiców gospodarzy), czy pojedynczych komentarzy pod nosem, to w zasadzie cała ekspresja w kierunku sędziów. Wszelakie “pajace”, “złodzieje”, “sędzia chuj”, czy inne znane z polskich hal są nam obce. Nie dlatego, że sędziowie nam pomagają (bo nie pomagają – sędziują nam tak samo jak innym), ani dlatego, że się nam sędziowanie podoba (bo większość na hali wylałaby z chęcią pomyje na głowy “sprawiedliwych”), ale głównie dlatego, że te okrzyki są przekomiczne “burackie”. A już zupełną komedią jest, kiedy takie okrzyki padają w sytuacjach oczywistych – gdzie sędziowskie gwizdki są słuszne.

Sam nie raz podczas meczu łapię się za głowę po niektórych gwizdkach, nie mogąc zrozumieć skąd taka, a nie inna interpretacja przepisów, albo brak gwizdka w sytuacji, kiedy naszych leją po rękach, zrywają koszulkę, czy rywal robi perfidne kroki.

Nie zmienia to jednak faktu, że kto jak kto – ale kibice na hali pojęcia o przepisach nie mają. Wyładowują swoje emocje z pianą na pyskach w sytuacjach, kiedy racji nie mają żadnej. Mówiąc młodzieżowo – odstawiają wiochę. Skąd takie przekonanie? Wyjaśniają je choćby powtórki – ponad 90% sytuacji, do których kibice mają największe pretensje, okazuje się być słusznie zinterpretowanych przez sędziów.

Zgorzelec jest w tej całej karuzeli dość specyficznym miejscem. To miasteczko, gdzie ludzie kibicowską “zgodę” uznają jedynie w formie ładowania w siebie hektolitrów piwa i wódki podczas wspólnej zabawy, ale na meczach o niej zapominają. Ludziska, którzy kochają Cię, za to, że przegrywasz z nimi mecz za meczem, ale jak już raz wygrasz, to nie zabraknie nerwusów potrafiących rzucić butelką, czy pokazać faka (a jak takowy zobaczą z drugiej strony, to wielkie oburzenie i “słoma z butów wychodzi” – zasada “Kali ukraść krowę dobrze, Kalemu ukraść krowę źle” ma się dobrze). Oczywiście nie brakuje tam też normalnych osób, którzy przyjdą bić brawo pod sektorem gości nie tylko po swoim zwycięstwie, ale również po porażce, ale niestety jest tych osób bardzo mało.

Ta mentalność wychodzi również przy okazji opinii o sędziach. Wygraliśmy, a rywal narzeka na sędziowanie – wielki śmiech. Przegraliśmy – bez wątpienia wina sędziów (wystarczy przewertować wspomniane forum). My lejemy po łapach bez gwizdka – jest ok. Nam zabiorą piłkę – “Pajace!”

Nie chcę tu bronić sędziów, ani twierdzić, że sędziowanie w PLK jest na świetnym poziomie. Chciałbym jednak zwrócić uwagę, że krzycząc zupełnie bez racji na sędziów, sami sobie, drodzy kibice, wystawiacie śliczną laurkę.

p.s.

Pozdrawiam naszego ulubionego sędziego, Janusza Calika ;)

Trzej królowie basketu…

… czyli ponownie odwiedzamy Mrówę, Diabła i spółkę; wpadniemy do Węglowego nakręcić koniunkturę, najeść się szaszłykiem oraz giętą, a przy okazji – co oczywista – obejrzymy mecz (o nim za chwilę).

Jak każde dziecko wie (no, może przy dzisiejszej popularności koszykówki, to nie każde) w niedzielę startują półfinały PlayOff Dominet Bank Ekstraligi. Na początek starcie tytanów w derbach Dolnego Śląska, czyli Turów Zgorzelec podejmuje nasz ukochany Śląsk Wrocław. Mecze w niedzielę (18:00) i we wtorek (18:30), ten pierwszy będzie można obejrzeć w Polsacie Sport.

Ogłoszenie o wyjeździe

A będzie komu oglądać, bowiem zainteresowanie meczem jest ogromne, a niestety, ale hala w Zgorzelcu przy ulicy Maratońskiej nie należy do specjalnie dużych obiektów – wg oficjalnych danych hala mieści ok 1700 widzów, więc o bilety – szczególnie dla gości – jest ciężko. Tym razem dostaliśmy 70 wejściówek (to mniej niż ustawowe 5%, ale i tak więcej niż zwykle, gdzie dostawaliśmy zawsze ledwie 50 biletów) i przynajmniej na niedzielę wszystkie rozeszły się jak ciepłe bułeczki.

Z tego miejsca chciałbym podziękować życzliwym z “Faktu”, którzy bez proszenia umieścili na swoich łamach informację o organizowanym wyjeździe do przygranicznego miasta. Nigdy bym się nie spodziewał, że będę za coś dziękował temu tabloidowi.

To zainteresowanie wyjazdem cieszy, a zarazem zaskakuje – w bieżącym sezonie mieliśmy problemy, żeby skompletować jakieś konkretne ekipy na wyjazd i często kończyło się na wycieczce w 10-15 osób (Świecie, Warszawa, Sopot). Okazuje się jednak, że odrobina propagandy w połączeniu z niezłą grą “Wojskowych” i… do Ostrowa zmuszeni byliśmy udać się na przedsprzedaż, bowiem zabrakło nam 30-tu biletów na pierwszy mecz. I to zerwali się kibice uważani za największych “kibiców sukcesu”, po przegraniu pierwszego spotkania we Wrocławiu, wybierając się do jaskini lwa, gdzie wygrał w tym sezonie tylko Turów i to po dogrywce! Imponujące! Naprawdę.

To już jednak za nami. Pora na Turów. Co nas czeka? Może jakaś wróżka coś powie, bo tu się zgadzam ze znanym polskim blogerem i scoutem – stingerem: możliwe jest zarówno 4:1, jak i 1:4. Dużo zależy od zdrowia Davida Logana (odkrywcze, co nie?) oraz kolanek Torella Martina. O słynne już chcenie i niechcenie Rashida Atkinsa jestem spokojny, podobnie jak o brak fochów u Jareda Homana, który od Meczu Gwiazd prezentuje chyba najrówniejszą, a co najważniejsze, wysoką formę.

Niezależnie jednak od zdrowia amerykańskiego superstrzelca Turowa, to zgorzelczanie są faworytami tej rywalizacji, a Śląsk musi się głowić, żeby jakoś zniwelować przewagi Turowa, a wykorzystać swoje na tyle, by ugrać cztery zwycięstwa dające awans do upragnionego finału.

A propos finału. W okresie kiedy Andrzej Adamek był pierwszym trenerem (to ten taki krótki moment między trenejrowaniem Furiozo, a rządami Rimasa), właściciel Śląska, pan Siemiński, powiedział w wywiadzie, że celem tego zespołu jest gra w finale i trener ma ten cel osiągnąć. Ciekawym bardzo, czy coś się w tej kwestii od tamtego czasu zmieniło?

Polowanie na Tura

Czy Turów jest w zasięgu możliwości Śląska? Moim zdaniem tak. Mamy w zasadzie wszystko, co potrzeba, by pokonać Turów w serii. Silną deskę, świetnego PG (powiadają, że najlepszy w lidze), dobrą, zespołową obronę, strzelca (Torell), długą ławkę (granie w serii), wystarczającą ilość solidnych kandydatów na czarnego konia meczu (Chanas, Didi, Giedra, Dywan) i trenera, który ten zespół czuje, dobrze nad nim panuje i świetnie wykorzystuje jego atuty.

Czy to wystarczy? Zapraszam do hal, a tych, którzy nie mogą przed telewizory, żeby przekonać się na własne oczy jak będzie – a będzie ciekawie – to pewne!

Parę słów na dzień dobry

Witamy na nowym blogu w olbrzymim świecie zwanym internetem. Blogi to modne dziś medium, by przekazywać swe myśli w formie dziennika – od tekstów o tipsach w wykonaniu “różowych” nastolatek, po poważne wpisy polityków, czy dziennikarzy.

Ale koniec przynudzania – czas odpowiedzieć na pytanie “o czym ten kolejny blog?” W skrócie – o koszykówce. Z punktu widzenia kibiców, tych najbardziej fanatycznych, tworzących klub kibica, zdzierających gardła nie tylko we własnej hali, ale też jeżdżąc setki kilometrów za swoją drużyną. Będzie więc nie tylko o samym sporcie, ale też o kibicach, obserwacjach tego, jak wygląda oprawa spotkań w innych miastach (i miasteczkach). Będzie subiektywnie, z pozycji kibica Śląska Wrocław, czyli takiego, który wychował się w dużym mieście kibicując wielkiemu Klubowi i nieprzeciętnym zawodnikom (powstań! Maciej Zieliński, klap! klap! klap!, spocznij).

Już za moment startują półfinały PlayOff Polskiej Ligi Koszykówki, nie zabraknie nas na meczach w Zgorzelcu, równolegle będziemy śledzić wydarzenia w drugiej parze (Prokom – Polpak), a do tego dochodzą inne wydarzenia, których ostatnio w polskiej koszykówce nie brakuje – mam nadzieję, że nie zabraknie nam entuzjazmu, by to wszystko komentować.